Korkuyu Beklerken, Oğuz Atay

• Günler geçtikçe, sadece kötü hatıralar artıyor.
• bazı isimleri artık silmeliydim; hayır, yeni bir deftere geçirmeliydim. bütün hayatım ayıklamakla geçti, gene de bitiremedim süprüntüleri atmakla.
• yazma işini bıraktım. esalı bir adam olsaydım bırakmazdım. her davranışımın yarısında, başka bir heyecana kaptırıyordum kendimi. 
• günlük tutmalıyım; hiç olmazsa düşüncelerimin gelişimini ya da çöküşünü izlemeliyim.
• ben bir şeyin taklidiydim; fakat, aslımı bile doğru dürüst öğrenememiştim. belki de bana ne olduğunu sonuna kadar okumamıştım. yarabbim ne korkunçtu! belki de birilerinden duymuştum, onlar da başka birilerinden duymuştu, başka birileri de...ülkeme ve insanlara kızmağa başladım: kimsenin doğru dürüst okuduğu yoktu. doğru dürüst hissetmesini bile beceremiyorlardı. Bu yüzden, insan duyduğu şeyleri söyleyen insanların kültürüne güvenemiyordu. belki bu zavallılığın yarım yamalaklıın, bu gülünç durumun bile bir aslı, gerçek bir biçimi vardı.
• acaba ağaçtan, ottan ya da uçamayan böceklerden filan bir yerden sevmeğe başlamış mıydım? bir yerden sevmeye devam edebilir miydim? çünkü sevmek, yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi. ya hiç sevmemişsem bugüne kadar? bir kitaba yeniden başlamak gibi, sevmeye yeniden başlamak pek kolay sayılmazdı herhalde.