Cahil Periler

Cahil Periler, en sevdiğim Ferzan Özpetek filmi olduğu için sıkılmadan tekrar tekrar izleyebiliyorum. Ve, az önce yeniden izledim. Nazım Hikmet şiirleri, toplu yemek yedikleri masa, teras, tablonun arkasındaki not ve kırılmayan bardak, hepsi ama hepsi o kadar hoşlar ki, izlemeye doyamıyorum. Ve, her izleyişimde bambaşka bir detayı fark ediyorum. Mesela, bu sefer gördüm ki, ilk başta Antonia'nın annesinin elinde gördüğümüz, sonra da Antonia'nın elinde gördüğümüz Betty Booplu kupanın tam aynısı olmasa da bir benzeri bende de var. Ama, daha da önemlisi Antonia gibi bir kadının Betty Booplu kupa kullanması ince ve güzel bir detay değil mi?

"massimo'ya...
birlikte geçirdiğimiz yedi yıl için...
eksikliğini duyduğum ve asla bana ait olmayacak yanın için...
"mümkün değil" dediğin her sefer için...
ama aynı zamanda "yine geleceğim" dediğin her sefer için...
sürekli bekliyorum.
sabrımın adına "aşk" diyebilir miyim?
senin cahil perin..."

Bu notu duyunca içi parçalanır insanın, filmin ortasında kırılan bardak gibi bir şeyler kırılır içinde ve her hareket edişinde batar sanki bir yerlere. son sahne de ise, kırılmayan bardağı görünce bir hüzünlü sevinç gelir insana ve öylece hüzün-sevinç karışımı garip bir tat bırakarak bitiverir film, dilimizde de bir şarkı kalır, ta ki bir daha izleyene kadar ya da yeniden sabırla birini bekleyip adına aşk diyene kadar.